Ik wilde marshmallows maken voor Oud&Nieuw. Warme chocomel en marshmallows leken me wel wat. Op een van m’n favoriete blogs over eten vond ik een recept ervoor, waarin werd beschreven dat het moeilijk kan zijn, maar dat dit recept echt heel gemakkelijk was. Echt. Okee, je hebt wel heel koud ‘divided’ water nodig, en ‘corn syrup’ en een snoepthermometer. Ach, dacht ik. Voor die corn syrup zag ik al dat ik als alternatief best meer suiker kon gebruiken en wat water. Ik had geen snoepthermometer, maar meneer had net een vleesthermometer gekocht. Het zal wel ongeveer hetzelfde zijn. Engelse en Amerikaanse maten, daar dan ik best mee omgaan, dacht ik ook.
Ik volgde het recept minutieus, klopte de eiwitten, kookte de suiker en het water – al bleef mijn thermometer steken bij de 110 (ipv de gevraagde 115,6 graden celsius). Misschien was dat fout één. Daarna werd dat gekookte suiker en water met gelatine zogenaamd in 10 minuten opgeklopt tot wel drie keer zoveel. Ik bleef steken bij twee, na 15 minuten. Fout twee?
Er was ook nog een klein incident met de turboknop die naast de nulknop zit op mijn mixer, net op het moment dat ik de mixer uit de kom haalde. Ik heb opeens allemaal marshmallow in m’n JBL speakertje. Ik denk dat ik alle gaatjes moet doorprikken.
Het geheel mocht minstens 3 uur in de koelkast, dus ik ging slapen en droomde over marshmallows – dat was denk ik een waarschuwing, mijn onderbewustzijn wist dat het niet zo goed zat.
Vanmorgen haalde ik, weer volgens recept, het magische mengsel uit het bakblik en toen bleek dat niet alles gegaan was zoals hoorde. Niks geen stevige blokjes, niks geen droge wolkjes. In plaats daarvan heb ik nu marshmallow nadat het gesmolten is (ook lekker!) Poedersuikeren had geen zin, snijden zag er leuk uit, maar het mengsel deed alsof het niet geraakt was en ik voelde weer waarom ik marshmallows meestal niet met m’n handen aanraakte, alles plakt.
Uiteindelijk heb ik alles toch maar in een pot gedaan – en een beetje in m’n koffie, omdat ik het zonde vind de uren werk van gisteravond weg te gooien. Het lijkt op dat spul dat je vroeger kon kopen voor je brood, Fluff. Maar dan vers. Tja. Misschien ga ik er een soort marshmallowfondue van maken. Misschien. Vooralsnog zorgt het voor gesmolten marshmallows in m’n koffie. Ook lekker, zo’n suikerhigh.
PS: wat heb je hiervan geleerd, Laura? Goede vraag! Dat ik marshmallows een keer met de gevraagde ingrediënten ga maken, misschien. Of dat ik ze net zo gemakkelijk kan kopen. Oh, en dat iPhones, iPods en speakertjes niet zo goed reageren op marshmallow aanvallen. En m’n kleren ook niet.
